Doğrularla Birlikte | İkmali Din Ayeti Ne Zaman İnmiştir | Ehlibeyt İnançları | Şia | İmamet | Oniki Imam | Hilafet

www.EhlibeytKutuphanesi.com
içindekiler

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ........./ 117

         İKMAL-İ DİN A YETİNİN AREFE GÜNÜ NAZİL OLDUĞU GÖRÜŞÜNÜN TENKİDİ

        Buhari Sahih'inde tahriç ettiği 'bir hadiste (1) diyor ki: "Muhammed ibn-i Yusuf, Süfyan Kays ibn-i Müslim'den, o da Tarik'den, O da Şehab'dan şöyle nakletmektedir.

        "Yahudilerden bir grup müslümanlara dediler ki: "Eğer bu ayet bize inseydi biz o günü bayram olarak kutlardık."

        Ömer onlara "Hangi ayet?' diye sordu. Onlar.

        "Bu gün size dininizi kamil kıhp nimetimi size tamamladım ve İslam'a sizin için din olmağa razı oldum."
        ayet i diye cevap verdiler.

        Ömer, "Ben o ayetin nerde nazil olduğunu biliyorum; o ayet Resuluılah (s.a.a)ın Arefe çölünde bulunduğu bir sırada nazil oldu" dedi."

        İbn-i Cerir'in tahriç ettiği bir hadiste de İsa ibn-i Harise el Ensari diyor ki:

        "Dar'ul imare'de oturduğumuz sırada Hiristıyan olan birisi bize hitaren "Ey müslümanlar, size bir ayet inmiştir ki eğer o ayet bize nazil olsaydı, bizden iki kişi yeryüzünde kalıncaya dek o günü ve o saati bayram

---------------

ı - Sahih-i Buhari, c.5, s.127

118 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

olarak kutlardık." dedi. O ayet


     "Bu gün size dininizi kamil kıldım" ayetidir."

        Bizden hiç bir kimse O'na cevap vermedi. Ben Muhammed ibn-i Ka'b el Kırtani'yle. görüşüp bu konuyu O'na sordum. O, "Neden Ömer'in, bu ayetin Rasulullah (s.a.a)'a Arefe günü, Arefe dağında durduğu bir sırada nazil olduğunu söylediğini ve o zamandan beri bu günün müslümanlar için bayram .olduğunu ve bu bayramın yer yüzünde bir tek müslüman kalıncaya dek kutlanacağını söylemediniz?' dedi.(1)

        Bu rivayetlerden anlaşılacağı üzere müslümanlar önceleri o günün hangi tarihte oldügunu bilmiyor ve ona önem vermiyorlardı. Öyle ki bir defasında Yahudiler diğer bir defasında da Hiristiyanlar onlara; "Eğer, bu ayet bize inseydi, biz o günü bayram olarak kutla~ık"
dediklerinde. Ömer onlardan bunun hangi ayet olct6ğunu
sordu. Onlar, "Bu gün size dininizi kamil kıldım_" ayeti diye cevap verince, Ömer onlara "Ben bu ayetin nerede nazil olduğunu biliyorum; Resuluılah (s.a.a) Arefe çölünde bulunduğu sırada sadece bu ayet nazil olmuştur" diye cevab verdi.

Biz bu hadisin uydurma olduğu kanaatindeyil.. Anlaşılan; Buhari'nin zamanında Ömer'in dilinden bu rivayeti

--------------------------

1 - Celaleddin Suyuti'nin yazdığı "Ed Dürr'ül'ül Mensur" adlı tefsir, c.3, s.18.

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . . /119

uyduranlar, bu önemli günün bayram olarak kutlanmasını önlemeyi amaçhyorlardı. Bu yüzden bunu Yahudi ve Hiristiyanlara isnad etmiş, böylece bu önemli günün zihinlerden silinmesini istemişlerdir. Oysa o günün bu hadise göre müslümanların en büyük bayramlarından birisi olması gerekirdi. Zira o günde Allah-u Tcila dinlerini kamil kılarak nimetini tamamlamış ve onlara din olarak İslam'ı seçmiştir.

        Bu yüzden ikinci rivayette bir Hiristıyan'ın "Ey müslümanlar, size bir ayet inmiştir ki eğer bize inseydi biz o günü bizden yeryüzünde iki kişi kalıncaya dek bayram olarak kutlardık" demesine rağmen ravinin "bizden hiç kimse ona cevap vermedi" dediğini görüyoruz. Bu ise, onların geçen günün tarih, mevki ve azarnetini bilmediklerini gösterir. Hatta ravinin kendisinin bile müslümanların böyle bir günden gaflet ettiklerini garipsediğini Muhammed ibn-i Ka'b el- Kırtani'yle görüşerek bunu O'na sorduğunu O'nun da Ömer'den naklen bu ayet in Rasulullah (s.a.a)'ın Arefe günü Arefe dağında bulunduğu sırada nazil olduğunu söylediğini görüyoruz

        Eğer o gün; müslümanlar arasında bayram olarak bilinen
bir gün olsaydı sahibi veya tabii hiç bir raviye gizli kalmazdı. Oysa onlar müslümanların iki bayramının yani Ramazan bayramı ile Kurban bayramının olduğundan haberdar idiler. Hatta Buhari ve Müslim gibi alim ve muhaddisler kendi kitaplarında "Kitab'ul İdeyn" (iki bayram bölümü), "Salat'ül ideyn" (iki bayramın namazı) ve 'Hutbet'ul İdeyn" (iki bayrama aİt hütbe) gibi konulara yer

120 i OOĞRULARLA BİRLİKTE

vermişlerdir ve üçüncü bir bayramın varlığından söz etmemişlerdir.

        Büyük bir ihtimalle Emeviler gibi hilafette şura ilkesine inananlar Hz. Ali'nin; Oadir-i Hum günü İmam olarak tayin edilmesi hususunda nazil olan bu ayetin, ayrı bir hususta nazil olduğunu söyleyebilmek için, Arefe gününün buna .uygun olduğunu görmüşler ve bu günde nazil olduğunu söylemişlerdir. Çünkü; Oadir-i Hum'da nakledildiğine göre yüz binin üzerinde sahabe bir araya gelmişti. Veda Haccında ise, Oadir-i Hum gününün dışında böyle bir ihtişamlı toplantı ancak. Arefe gününde olmuştur. Çünkü hacılar ancak Arefe günü bir araya toplanırlar. Haccın diğer günlerinde ise dağınık gruplar halinde hareket ederler.

        Bu ayetin; Arefe günü nazil olduğunu söyleyenler, Arefe günüyle Oadir-i Hum günleri arasındaki benzerlikten istifade ederek, Rasulullah (s.a.a)'ınXrefe'de okuduğu meşhur hutbesinden hemen sonra, sözkonusu ayetin nazil olduğunu söyleyerek, bu iddialarına gerçek görünü~ü vermeye çalışmışlardır.

        Hz. Ali'nin hilafetini açıklayan ve yalanlanmayacak delilleri görmemezlikten gelerek, Sakife-i Beni Saide'de toplanıp Ebubekir'e biat etmekle halkı; içlerinde Hz. Ali ve O'nunla birlikte, Rasulullah'ın guslüyle ugraşanlar da bulunmak üzere, bir oldu bittiye getirenler, gerçekte Oadir-i Hum hadisini temelden yok sayarak örtbas etmişlerdir. Böyle bir anlayışın hüküm sürdüğü bir dönemde, bir kimsenin, bu ayetin Oadir-i Hum gününde nazil olduğunu

KUR' AN'DA HZ. ALİ'NİN VELAYETİ. . . / 121

söylemesi mümkün °müydü? Oysa ki bu ayet Hz. Ali'nin velayetini beyan etmek hususunda Oadir-i Hum hadisinden daha açık da değildir. Çünkü bu ayet-i kerime sadece o günde dinin kamil olup nimetin tamamlandığını ve Allah'ın buna razı olduğunu bildiriyor. Aynı zamanda dinin kemale ermesine sebep olan bir olayın, bu günde vuku bulduğuna da işaret etmektedir, yine de Oadir-i Hum hadisi kadar açık değildir.

        Gadir-i Hum hadisini inkar eden veya te'vil yoluna gidip görmemezlikten gelenler için bu ayetin, Oadir-i Hum'da nazil olduğunun inkan daha kolaydır tabi.

        İbn-i Cerir'in Kubeyse ibn-i ebi Zuveyb'den naklettiği aşağıdaki rivayet bu görüşümüzün sıhhatına olan güvenimizi daha da güçlendiriyor. Kubeyse ibn-i eb-i Zuveyb şöyle diyor.

       "Ka'b bize, "Eğer bu ümmetten gayrisine bu ayet nazil olsaydı O'nun nazil olduğu günü belirleyip o günü bayram kılarak o günde toplanır ve onu kutlarlardı." dedi. Ömer O'na, 'Hangi ayeti diyorsun?' diye sordu. Ka'b:


"Bu gün size dininizi kamil kıldım..." ayetini diyorum diye cevap verdi. O zaman Ömer, "Ben onun indiği günü de, mekanı da biliyorum; bu ayet Cuma'ya rastlayan Arefe gününde nazil oldu. Hamd olsun onların her ikisi de bizim için bayramdır" dedi. (1)

----------------

1 - Suyuti'nin yazdığı "Ed Dürr'ül Mensur" tefsiri mezkur ayetin tefsirinde.

122 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

"Bu gün size dininizi kamil kıldım..." ayetinin Arefe günü nazil olduğu görüşü tebliğ ayeti diye bilinen yani Rasulullah'ı çok önemli bir konuyu tebliğ etmekle görevlendiren:


"Ey Resul, sana Rabb'in tarafından inen i tebliğ et..." ayetine ters düşmektedir. Zira bu ayetin Veda Haccından sonra Mekke ile Medine arasına nazil olduğunu, geçen bahsimizde açıklamış ve bunu yüz yirmiden fazla sahabeyle, üç yüz alımışdan çok Ehl-i sünnet aliminin rivayet ettiğini görmüştük. O halde nasıl olabilir ki bir taraftan Allah-u Teiilii Arefe gününde dini kamil kılıp nimetinin tamamlandığını bildiriyor ama aradan bir hafta geçtikten sonra, Peygamber (s.a.a) Medine'ye dönerken ayet inerek risaletinin henüz tamamlanmadığını, ve O'nun tamamlanabilmesi için kendisine indirilen cok muhim bir konuyu tebliğ etmesi gerektiğini açıklıyor?!

        Bir de Eğer insan, Rasulullah (s.a.a)'ın Arefe günü okuduğu butbesine dikkat etse, onda müslümanların bilmediği, açıklanması dini n kamil kılınıp nimeti n tamamlanmasına sebep olabilecek yeni bir hükmün bulunmadığını görür. Zira o hutbede Kur'an-ı Kerim'in ve Rasulullah'ın bir çok münasebetlerde zikrettiği ve Rasulullah'ın Arefe günü tekrar te'kid ettiği bazı vasiyetle.rden başka bir şey yer almıyor. Bu hususta emin olmanız için, değişik ravilerce nakledilen Rasulullah (s.a.a)'ın

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . . / 123

o günkü hutbesini aşağıda zikrediyoruz:



124 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

         - Bu gün ve bu ayınız haram ay ve günden olduğu gibi Allah-u Teahi kanınızı ve malınızı da birbirinize haram kılmıştır.

         -Allah'tan korkun ve halkan malım tartı ve ölçüde azaltmayınız. Yeryüzünde fesadı yaymayımz. Her kimin yamnda bir emanet varsa onu sahibine versin.

        - Bütün halk İslamda eşittirler; bir Araban bir Aceme üstünlüğü yoktur; üstünlük ancak takva ile dir.

        - Cahiliyet döneminde dökülen her kan benim ayaklanman altandadır. Cahiliyet devrinde olan her riba benim ayaklarım altandadır.

        - Ey insanlar "Nesi" (1) yapmak küfrün fazlalaşma- sıdır... Biliniz ki (bugün) zaman aynen Allah-u Teala'mn gökleri ve yeri yarattığı gündeki halini almıştır. (yani ayların yerlerini değiştirmekten kaynaklanan takvim ve hesaptaki karışıklık düzelmiştir.)

        - Allah'an katanda aylaran sayısı onikidir (ve bunu) kendi kitabanda kaydetmiştir. Onlardan dördü haram

- - - - - ----------

ı - "Nesi" haram olan Recep, Muharrem, Zilkade ve Zilhicce aylarını karar bulduğu asıl vakitlerinden sonraya atılmasına denir. Mesela bazen onlar haram bir ayda savaşmak istediklerinde veya hac merasiminin yapıldığı ay olan Zilhicce ayı onların iş zamanlarına rastladığında hakimlerinin nezdine giderek o ayın sonraya atılmasuu isterlerdi. Ve o da örneğin Zilhicce ayını bir kaç ay ertelendiğini ilan ederdi işte buna "Nesi" (yani Te'hir) denirdi. (Mütercim)

KUR' AN'DA HZ. ALİ'NİN VELA YETİ......../ 125

olan aylardır.

        - Sizlere kadınlara karşı en iyi şekilde davranmayı tavsiye ederim; onları Allah'ın emaneti olarak almışsanız ve Allah'ın kitabayla onlarla evlilik size helal olmuştur. - Sizlere sahip olduğunuz kölelere karşı iyi davranmayı tavsiye ederim; kendi yediğiniz yemeklerden onlara yedirin ve kendi giydiğiniz elbiselerden onlara giydirin.

        - Müslüman müslümanın kardeşidir; O'na hile yapmaz; hiyanet etmez; O'nun gıybetini
yapmaz ve müslümamn cam ve malı - az da olsa - diğer müslümana haramadır. - Bundan sonra şeytan artık kendisine tapılmaktan ümidini kesmiştir; ama önemsemediğiniz işlerinizde 0'03 itaat olunacaktır.

        - Allah'ın en büyük düşmanı katletmeyen kimseyi katleden, kendisini vurmayan kimseyi vurandır. Kendi büyüklerinin nimetine nankörlük eden kimse Allah'an Muhammed'e indirdiği dine küfretmiş sayılır. Kendisini babası olmayan birisine isnad eden (yani onun çocuğu olduğunu iddia edene) Allah'an, meleklerin ve bütün halkan la 'neti olsun.

        - Ben sadece halk "la ilahe illellah" deyinceye ve benim Allah'an resulü olduğuma şehadette bulununcaya kadar onlarla savaşmakla görevliyim. Bu şehadetleri SÖyleyince hak olan (ilahi kanunun belirlediği) durumlar h .
. araç kan ve mallarını benden korumuş olurlar; ınsanların hesabı ise Allah'a aittir (yani onların gizli

~

126 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

durumlarının hesabından sorumlu değilim.)

        - Benden sonra sapıkhğa düşüp birbirinizin boynunu vurarak tekrar küfre dönmeyin?"

        Evet bunlar Veda Haccının Arefesinde söylenilen hutbenin tamamıdır. Bu hutbenin hiç bir bölümünün gözden kaçmaması için bütün güvenilir kaynaklara muracaat edip hutebenin tüm bölümlerini toplayarak bir arada naklettim. Görüldüğü gibi bu hutbede sahabelerce bilinmeyen yeni sayılacak bir hüküm yer almamıştır. Zira mezkur hutbede gelen hükümlerin hepsi, Kur'an'da zikredilip Sünnet-i Nebevi'de hükmü açıklanmış olan hususlardır. Resuluılah (s.a.a) da ömrünü Allah Teiilii tarafından inen hükümleri açıklayıp her küçük ve büyük noktayı onlara öğretmekle geçirmişti. Buna göre müslümanların bildiği bu tavsiyeleri te'kid için tekrar dile getirildiğini söylemek ve dinin kiimil olduğu, ilahi nimetin tamamlanıp Hak Teiilii'nın bundan razı olduğunu belirten ayetin inmesini
söylemek akıllıca bir şey değildir. Çünkü sözkonusu hükümler hatırlatma ve tekid için söylenmiştir. ~~

        Böyle bir hatırlatmanın geı:eği ise şura'dan kaynaklanmaktadır; Böyle muhteşem bir toplantı belki de Rasulullah'ın bi'setinden sonra ilk kez gerçekleşiyordu. Zira; Hacca hareket etmeden önce onlara, bu Haccın Veda Haccı (Rasulullah (s.a.a)'la yapılan son hacc) olduğunu bildirilmişti. Bunun üzerine büyük bir kalabalık bu hacca katılmıştı. O halde onlara bu tavsiyeleri bir kez daha duyurmanın kalıcı bir etkisi var idi.

KUR'AN'DA HZ, ALİ'NİN VELAVETİ. . . /127

        Ama ikinci görüşü kabul edip, ayetin Gadir-i Hum'da Hz. AIi'nin Rasulullah (s.a.a)'ın halifesi ve mü'minlerin emiri olarak ta'yin edildikten sonra nazil olduğunu söylersek, ayetin manası, söz konusu hadiseyle tamamen uyum sağlar.

        Rasuluılah (s.a.a)'tan sonra halifenin kim olacaği son derece ehemmiyet taşıyan bir konu idi. Allah-u Tecilii'nın kullarını başıboş bırakması ve Rasulullah (s.a.a)'ın yerine kimseyi halife ta'yin etmeden yani ümmetini yöneticisiz, başı boş bırakıp gitmesi düşünülemezdi. Oysa ki Rasulullah (s.a.a) hayatında Medine'yi bile yerine sahabelerden birisini koymadan terketmezdi. O halde; Peygamber (s.a.a)'in hilafet konusunda bir şey söylemeden, Melekut-i A'liiya gittiğine nasıl inanabiliriz?

        Bu asırda yaşayan gayr-ı müslimler bile, yöneticinin taşıdığı öneme inanıp halkın işlerini idare etmek için hatta, yöneticinin ölümünden önce onun yerine geçecek birini ta'yin ediyor ve halkın bir gün dahi başşız bırakılmasını uygun görmüyorlar. Buna göre Allah-u Teiilii'nın bütün şeriatıarın sonuncusu olarak gönder diği en mükemmel din olan İslam dininde bu kadar büyük önem taşıyan bir konunun açıklık kazanmamış olması makul bir şey değildir?

        Kitabın önceki bölümlerinde Aişe, ibn-i Ömer hatta Ebubekir ve Ömer'in bile önderin yerine geçecek birini ta'yin etmenin önemine vakıf olduklarına, aksi takdirde fitne cıkcagını iyice anladıklarına ve bu hususta tavsiyede bulunduklafIna işaret ettik.

        Yine onlardan sonra gelen halifeler de bunun zorunlu

128 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

olduğunu kavramış, hepsi de kendilerinden sonra yerlerine geçecek kimseleri ta'yin etmişlerdi. O halde böyle bir hikmeti, nasıl olurda Allah ve Resulü bilernemiştir diyebiliriz?

       O halde gerçek şu ki, Allah-u Teahi Peygamberine Veda Haccında Mekke'den Medine'ye dönerken vahy indirerek Hz. Ali'yi halife olarak ta'yin etmesini emretmiştir. Yani şöyle buyurmuştur.

"Ey Resul, sana Rabb'inden ineni tebliğ et; eğer bunu yapmazsan Rabb'inin risaletini tebliğ etmemiş olursun; Allah seni halktan korur."

        Yani, ey Muhammed, Ali'nin senden sonra mü'minlerin velisi ve emiri olduğuna dair emrimi tebliğ etmesen, sen, uğruna gönderilmiş olduğun hedefi kamil kılmamış olursun Çünkü dinin imarnet ile kamil olduğu konusu akıı sahiplerinin teslim oldukları apaçık bir gerçektir.

        Aynı zamanda; ayet-i kerimeden Ras~lah'ın bunu tebliğ ettiği takdirde halkın muhalefet veya yalanlamalarından da çekindiği de anlaşılmaktadır. Bazı hadislerde Rasulullah (s.a.a)'ın şöyle buyurduğu nakledilmektedir.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . / 129



        "Rabb'im tarafından Cebrail gelerek bana bu topluluk içerisinde kalkıp bütün beyaz ve siyaha Ali ibn.i Ebu talib'in benim kardeşim, vasim ve benim halifem ve benden sonra imam olduğunu ilan etmemi emretmiştir. Ben Cebrail'den Rabb'imin bu hususta beni mazur gömesini istedim; Zira takva sahiplerinin az olduğunu ve AIi'ye ilgi gösterdiğim taktirde bana eziyet edip kınayanların ise çok olacağını biliyordum. Hatta onlar bana "Üzün" (yani her söylenene kulak asan ve kabul eden) ismini taktilar. Allah.u Team şöyle buyuruyor:

       "İçıerinden Peygamberi incitenler ve o (her sözü dinleyen) bir kulaktır" diyenler vardır. De ki : O sizin için bir hayrın kulağıdır."(Tevbe/61)

     Eğer dilersem onlan ismiyle söyleyip kimler olduğunu açıklarım; fakat onları gizlemekle kendi kerametimi

130 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

koruyorum. Ama Allah-u Teala bu hususu tebliğ etmekten vazgeçmeme razı olmadı. İnsanlar topluluğu, biliniz ki, O'nu (Ali'yi) Allah Teala sizlere veli ve imam olarak seçmiştir ve itaatini her şahsa farz kılmıştır." (1)

        Yine Celaleddin Suyuti "Ed Dürr'ül Mensur" adlı tefsirinin c.2, s.298'de bu manayı ifade eden bir hutbe nakletmiştir.

        Demek ki Allah-u Teala Rasulullah (s.a.a)'a tebliğ ayetini indirince hemen bekletmeksizin, Rabb'inin emrine uyarak Hz. Ali'yi kendisinden sonra halifeliğe tayin etmesini ve ashabına da mü'minlerin emiri olarak tayin edildiğinden dolayı Ali'yi tebrik etmelerini söylemesini emretmiştir. Onlar da bu emri yerine getirmişlerdir. Bunun üzerine Allah-u TeaIa:


        "Bu gün size dininizi kamil kılıp nimetimi size tamamladım ve İslam'a size din olarak razı oldum" ayetini nazil etmiştir.

        Aynca bazı Ehl-i Sünnet alimlerinin de tebliğ ayetinin Hz. Ali'nin imameti h~kkında nazil olduğu, açıkca itiraf ettiklerini görüyoruz. Ibn-i Merduye ibn-i Mes'ud'un şöyle dediğini söylüyor.

        "Rasuluılah (s.a.a)'ın zamanında biz (tebliğ ayetini) şöyle okuyor (ve anlıyorduk):

--------------------------------
1 - Bu hutbeyi kamil olarak Hâfız, İbn-i Cerir Taberi "Kitab'ul Vilayet'te nakletmiştir.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ .........../ 131


"Ey Resul, sana Rabb'inden (Ali'nin mü'minlerin mevlası olduğuna dair) inen emri tebliğ et; eğer bunu yapmasan onun risaletini tebliğ etmemiş olursun. Şüphesiz ki AI1ah seni halktan korur." (1)

       Bütün bunlara, Şia'nın masum Ehl-i Beyt Imamlanndan naklettiği rivayetleri de eklersek Allah-u Teala'nın "İmamet"ile dinini kamil kıldığı bizler için açıklık kazanır. Bu yüzden de Şia'ya göre imamet usul-i dinden (dinin temel ilkelerinden) dir.

        Böylece Aııah-u Teala Hz. Ali'nin imametiyle müslümanlara nimetini tamamlamış ve onlan çobansız koyunlar gibi kendi başına bırakarak, muhtelif heva ve haveslere kapılmalanna, fitnelere düçar olup bölünmelerine izin vermemiştir. Böylece İslam'ı onlara din olarak seçmiştir. Çünkü Allah-u Teala Gadir-i Hum'da terremiz kılıp hikmet ve kitabının ilmini verdiği imamları Hz. Muhammed (s.a.a)'in vasileri ve müslümanların önderi olarak tayin etmiştir. O halde; müslümanların da Allah'ın hüküm ve seçtiğine razı olup teslim olmaları gerekir. Zira, İslam'ın genel anlamı da, Allah'a teslim olmaktır. Allah-u Teaiii Kasas suresinin 68, 69 ve 70. ayetlerinde buyuruyor ki:

------------------

1 - Şevkani'nin yazdiği "Fath'ül Kadir" adlı tefsir. c.3, s57. Celaleddin Suyuti'nin
yazdığı "Ed Dürr'ül Mensur" adlı tefsir, c.2, s.298( İbn-i Abbas'dan naklen)

132 / DOĞRULARLA BİRLİKTE


        "Ve Rabb'in, dilediğini yaratır ve seçen seçmek onlara ait bir hak değildir; münezzehtir Allah ve yücedir şirk koştuklar. şeylerden. Ve Rabbin bilir, gönüllerinde ne sakhyorlarsa ve neyi açıkliyorlarsa. Ve o, bir Allah'tır ki yoktur ondan başka tapacak, onadır hamd önde de, sonda da ve onundur hüküm ve dönüp onun tapısma varacaksımz."

        Bu açıklamalarımızdan Hz. Rasulullah'ın (s.a.a) da Gadir-i Hum gününü bayram kabul edip kutladığı anlaşılıyor. Zira Rasulullah (s.a.a) Hz. Ali'yi imam olarak ta'yin ettikten ve "Bu gün size dininizi kamil kıldım" ayeti indikten sonra şöyle buyurmuştur.


        "Dini kamil kılıp nimetini tamamlayan ve benim risaletim ile benden sonra Ali ibn-i Ebi Talib'in vilayetine razı olan Allah'a hamdolsun." (1)

-------------------------

1 - Hakim el Haskani'nin Ebu Saidi el Hudri'den bu ayetin tefsiri ile ilgili naklettiği hadis ve Hafız Ebu Naim el İsfihani kilabının "Kur'an'ı Kerim'de Ali ile ilgili inen ayetler" bölümüne müracaat edilebilir..

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . . / 133

Daha sonra Hz. Ali'nin tebrik edilmesi için özel bir merasım düzenledi. Bir çadırda oturup Hz. AIi'yi de kendi yanında oturttu ve aralarında Rasulullah (s.a.a)'m kendi hanımları da olmak üzere Müslümanlara grup grup gelip Hz. Ali'ye "Emir'ul Mü'minin" (mü'minlerin edtiri) olarak selam verip seçildiği makamdan dolayı kendisini tebrik etmelerini emretti. Orada bulunan sahabe de emredileni yerine getirip Hz. AIi'yi tebrik ettiler. Hz. Emir'ul Mü'minin Ali (a.s)'ı tebrik edenler arasında Ebubekir ve Ömer de bulunuyordu. Bunlar gelip Hz. Ali (a.s)yi tebrik ederek "Ne mutlu sana, ne mutlu sana ey Ebu Talib'in oğlu, artık bizim ve her mü'min erkek ve kadının mevlası oldun"m dediler. .'

Hassan ibn-i Sabit Peygamber (s.a.a)in bu günde olan ferah ve sevincini görünce Resuluılah (s.a.a)ın huzuruna gelip "Bu menzilde bir kaç beyit şiir söylemerne izin verir misiniz?" dedi. Hz. Rasulullah (s.a.a) O'na şöyle buY,urdu: "Allah'ın bereketiyle söyle ey Hassan, dilinle bize yarciımda bulunduğun sürece Ruh'ul Kudus tarafından te'yid edileceksin." O da başlayıp şu şiirleri okudu:

"Gadir Günü Peygamberleri onlara sesleniyordu "Hum"da, dinle de Rasul nidi ediyordu."

-------------

.1 - Bu olayı imam Gazali "Sır'ul Alemeyn" adlı kilabuıuı. 6.sayfasında Imam Ahmed ibn-i Hanbel Müsnedinin c.4, s28l'de Taberi tefsirinin c.3, s.428 ve Beyhaki, Darakatni, Fahri Razi, İbn-i Kesir ve diğerleri nakletmişlerdirerdir.

134 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

        Şiir oldukça uzun bir şiirdir ve tarihçiler kendi kitaplannda nakletmişlerdir.(1)
        Fakat bunlara rağmen yine de Kureyş bu ta'yine razı olmadı ve kendi yöneticisini seçerek - Ömer'in, Abdullah ibn-i Abbas'la aralarında geçen konuşmada açıkca söylediği gibi - hem nübuvvetin hem de hilafetin Beni Haşim'de olmasını ve onların bununla iftihar etmesini kabul edemedi.(2)

        Rasuluılah (s.a.a)'ın düzenlediği bu ilk kutlama töreninden sonra artık bu bayramı kutlamak kimsenin haddi değildi. Çünkü üzerinden iki ay geçmeden Resulullah'ın vefat etmesi üzerine hilafetle ilgili nass zihinlerinden si lin ip gittiği ne (veya unutulmasa da kimsenin dile getirmeğe cesaret edemediğine) göre üzerinden tam bir yıl geçtikten sonra hatırlanamıyacağı apaçıktır. Çünkü bu bayram Hz. Ali'nin hilafeti hakkındaki o nassla ilgiliydi. Nassın kendisi unutulup sebebi ortadan kalktığına göre bu bayramın anılması için hiç bir neden de kalmıyordu. Böylece yıllar geçip gitti. Velhasıl çeyrek asırdan sonra hak kendi ehline dönünce Hz. İmam Ali (a.s) bu gerçeği unutulup gitmek üzere iken yeniden ihya etti. Ashabı geniş bir meydanda

-------------------------

1- Hafız Ebu Naim el İsfihani "Kur'an'ı Kerim'de Ali ile ilgili inen ayetler " kitabında - Harezmi Maliki "El Menakıb" adlı kitabınuı s.80 inde - El Genci Şafii "Et T alib" adlı kitabında.
- Celaleddin Suyuti şairlerin söylediği şiirleri topladığı "El İzdihar" adlı kitabında.
2 - Tarih-i Taberi, c.5, s3l.-Tarih-i ibn-i Esir, c.3, s3l. - İbn-i Ebi'l Hadid'in yazdığı "Şerh-i Nehc'ül Belaga' c.2, s.l8,

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . / 135

toplayıp halkın gözü önünde onlardan Gadir-i Hum günü kendisine Rasuluılah (s.a.a)'ın huzuronda halife olarak bey'at ettiklerine şehadette bulunmalannı istedi. Bunun üzerine on alusı Bedir savaşına katılma şererine nail olan sahabilerden oımak üzere otuz sahabi kalkıp buna şehadette bulundular.(1)

        Unuttuğunu iddia edip şehadetini gizleyen Malik ibn-i Enes ise Hz. Ali'nin "Eğer doğru söylemiyorsan halktan gizleyemeyeceğin bir belaya düçar olasın" manasındaki bedduasına tutularak henüz yerinden kalkmadan cüzzam hastalığına yakalandı. Daha sonra ağlıyarak, "salih kulun bedduasına tutuldum. Ben onun hakkında şehadetimi gizledim" diyordu.(2)

        Böylece Hz. Imam Ali bu ümmete hücceti tamamladı ve o zamandan günümüze kadar ve günümüzden de kiyamete kadar Şia Gadir-i Hum gününü (Zilhicce ayının 18. gününü) bayram olarak kutlamış ve kutlayacaktır ve bugün Şia'nın nezdinde en büyük bayramdır. Nasıl en büyük bayram olmasın ki? Oysa o gün Allah-u Teala'nın bize dinini kamil kılıp, nimetini tamamladığı ve bizlere din olarak İslam'ı

----------------

1 - Müsned-i Ahmed b. Hanbel, c.4, s.370 ve c.1, s.119 Nesai'nin yazdığı "El Hasais" s.19 - Kenzül Ümmal c,6, s.397 İbn-i Kesir Kendi Tarih kitabında, c.5, s211.
ibn-i Esir "Üsd'ül Gabe'de, c.4, s28.
İbn-i Hacer'il - Askallani'nin yazdığı "El İsabe' c2, s.408
Suyuti "Cem'ül Cevami" adlı kitabuıda.
2 - Heysemi "Mecme'uz Zevaid"de, c.9, s.1O6- İbn-i Kesir Kendi Tarihinde
c.5, s.211-İbn-i Esir "Usd'ul Gabe'de c.3, s.32l nakletmişler ve
keza Hilyet'ul Evliya, c.5, s.26 ve Müsned-i Ahmet, c.1, s.119'da nakletmiştir.

136 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

seçtiği gündür. O gün hem Allah'ın, hem Peygamber'in ve hem de mü'minlerin yanında şanı yüce olan bir gündür. Bazı Ehl-i Sünnet alimleri Ebu Hureyre'den naklettikleri bir rivayet göre: Resuluılah (s.a.a) Hz AIi'nin elinden tutup "Ben kimin mevlasıysam Ali de onun mevlasıdır..." buyurdu. Bunun üzerine Allah-u Teala:


       "Bu gün size diıninizi kamil kıhp nimetimi size tamamladım ve İslam'a sizin için din olmağa razı oldurn". ayetini nazil etti.

         Ebu Hüreyre diyor ki:
        "O gün Gadir-i Hum günüdür. Her kim Zilhicce aYıRın on sekizinci gününü oruç tutarsa ona altmış aym orucunun sevabı yazıllr."(1)

         Şia'nın Ehl-i Beyt imamlarından bu günün faziletiyle ilgili olarak naklettikiği rivayetıere gelince bu rivayetler sayısız denecek kadar çoktur.

        Allah'a bizi hidayet edip, Hz. AIi'nin vilayetine sarılan ve Oadir-i Hum bayramını kutlayanlardan karar kıldığı için hamdolsun.

        Velhasıl:


---------------------------
1 - İbn-i Kesir'in yazdığı "El Bidayel'u Ilen Nihaye' adlı kitap, c.5, s214.

KUR' AN'DA HZ. ALİ'NİN VELA YETİ. . . i 137

        "Ben kimin mevlasıysam Ali de onun mevlasıdır. Ey Allah'ım, O'nu seveni sen de sev; 0'03 düşman olana sen de düşman ol; O'na yardım edene sen de yardım et; O'nu yalmz bırakaDI sen de yalmz bırak ve o nereye yönelse hakkı onunla beraber kıl" diye buyuran meşhur Gadir-İ Hum hadisi İslam ümmetinin naklinde ittifak ettikleri çok önemli bir hadis ve daha doğrusu büyük çaplı, tarihi bir vakıadır. Üç yüz altmıştan fazla Ehl-i sünnet aliminin bu hadisi kendi mühim eserlerinde naklettiğini önceden ifade etmiştik. Bu hadisi nakleden Şia alimlerinin sayısı ise daha fazladır. Bu konuda daha fazla araştırma yapmak isteyen kimse Allame Emini'nin yazdığı "El Gadir" kitabına müracaat edebilir.(1)(2)

        Değindiğim bu bahislerden sonra İslam ümmetinin Ehl-i sünnet ve Şia diye iki gruba bölünmesinin hiç de garipsenecek bir tarafı olmadığı anlaşılır. Ehl-i Sünnet Sakife-i Beni Siade'de kurulan şura ilkesine sarılarak konu hakkındaki apaçık hükümleri (mesela ravİlerin naklinde ittifak ettikleri Oadir-i Hum vb. diğer hadisleri) te'vil etmişlerdir.

        Şia ise geçen nasslaram sarılarak Ehl-i Beyt'ten olan on iki imama bağlanmış ve onlardan başkasına meyletmemiştir.

-------------------
1 - Nass: Açık hüküm. apaçık. delil.
ı - Nass: Açık hüküm apaçık delil.

138 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

        Hak şudur ki Ehl-i Sünnet mezhebinde araştırma yaptığımızda, çoğu meselelerin özellikle de hilafet konusundaki meseleleri n zan ve içtihad üzere kurulduğunu görürüz. Zira seçim ilkesinde bugün seçtiğimiz şahsın bir diğerinden daha efdal olduğuna dair kesin bir delil mevcut değildir. Çünkü kalplerin gizlediğinden haberimiz yoktur ve genelolarak insanlar nefislerinde gizli olan bir takım duygular istekler ve bencilliklerin etkisinde kalmaktadır. Dolayısıyla bir şahsın yönetime seçimi seçmenlerin iradesine bırakıldığı taktirde ruhtaki bu etkenler etkili olacaktır.

        Bu tez bir hayal veya aşırı bir düşünce değildir. Halifeyi seçimle tayin etmek görüşünü inceleyen her şahıs bilir ki, bunca övülen bu görüş hiç bir zaman hakiki manada bir başarı elde edememiş ve asla başarı ya ulaşamayacaktır.(1)

        Şüranın öncüsü olan Ebubekir'in kendisi seçim ve şürayla başa geçmesine rağmen ölümünün yaklaştığını hissedince şüra yöntemini kullanmadan hemen Ömer'i kendi yerine halife olarak tayin etti veya Ebubekir'in hilafete ulaşmasındaki büyük fonksiyonu olan Ömer, Ebubekir'in ölümünden sonra açıkca halkın huzumnda "Ebubekir'e yapılan biat, tedbirsiz ve hesapsızca aniden yapılan bir iş idi. Allah-u TeMa müslümanları onun şerrinden korudu" diyordu.(1)

        Sonra Ömer, yaralanıp ecelinin yakın olduğuna yakin edince altı kişiyi kendi aralarından birisini hilafet makamına seçmeleri için tayin etti. Ama aynı zamanda kesin bir

- - - - - -- - - - --

i - Sahih-i BuJıari. c.8, s26, "Bab-u Recm'il Habla minez Zina."

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ . . / 139

şekilde biliyordu ki uzun süre Peygamberle birlikte olmalarına. İslam'ı diğerlerinden önce kabul etmelerine ve geçmişte ~üksek bir takva ve zühde sahib olmalarına rağmen rdasumdan başkasının kurtulamadığı beşeri hislerden bunların çoğusu kurtulamayacaktır. Bu ise onların ihtilaf etmelerine sebep olacaktır. Ömer görünüşte ihtilafı önlemek için Abdurrahman ibn-i Avf'ın bulunduğu tarafı tercih ederek "ihtilaf ettiğiniz takdirde Abdurrahman ibn-i A vfın bulunduğu tarafa uyun" diyordu. Şüra Hz. Ali'yi seçiyor, fakat O'na Allah'ın kitabı, Peygamber'in sünneti ve Şeyheyn'in (Ebubekir ve Ömer'in) sünnetlerine uygun olarak aralarında hükmetmesini şart koşuyor. Ama Hz. Ali Şeyheyn'in sünnetine bağlı kalma şartını reddediyor.<1) Osman bu şatları kabul edince onlar halife olarak ona biat ettiler. Hz. Ali bu konuda şöyle buyuruyor.


        "Ey Allah'ım şura'ya bak; ne zaman onların ilki karşısında benim hakkımda şüphe söz konusu oldu ki bu gibilerine tutulayım? Fakat onlar alçaktan estiktçe ben de estim, onlar yücelip uçtukca ben de uçtum. Onlardan biri

----------------------------------------

i - Taberi ve Ibn-i Esir'in tarihleri, Ömer'in ölümü ve Osman'ııı halife oluşu.

140 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

kalbindeki kine kulak verdi, diğeri ise k~hdi damadına şöyle böyle meyletti. (1)

        Müslümanların seçkini ola h kimseler, duygu ve hislerin elinde oyuncak olur ve düşmanlık duygusuha mağlub olur bir diğeri ise şöyle böyle asabiyet duygusuna kapılırsa artık diğer normal bir seçmenden Farkı kalır mı acaba?

        Hz. Ali'nin hutbesindeki "şöyle böyle" (henin ve hen) tabirini açıklayan Muhammed Abduh şöyle diyor. "Hazret Ali bu tabiriyle oradaki adamlarda bulunan, söylenmesi ayıp diğer maksatlara işaret ediyor." Bunun yanısıra Abdurrahman ibn-i Avf sonradan Osman'ı seçtiğinden dolayı pişman olarak doneminde vuku bulan olaylardan dolayı O'nu ahde hiyaı1et etmekle suçladı. Sahabelerin büyükleri gelip "Bu senin neden olduğun bir şeydir ey Abdurrahman," diye ona itirazda bulununca onlara "Ben onun böyle olduğunu bilmiyordurn; fakat Allah'a yemin ediyorum ki artık asla ohunla konuşmt)yacağım," demiş ve Osman'a datgıh olarak ölmüştür. Hatta Abdurrahman hastalandığı zaman Osman onUh ziyaretine gidince yüzünü duvara doğru çevirip Osman1a konuşmadığı rivayetlerde yer almıştır.(2)

        Daha sonra o ma'lum olaylar vuku buldu ve halk Osman'ın aleyhine ayaklandı ve mesfe Ostnan'ıh ölümüyle

--- - ----------

1 . Muhammed Abduh'un yazdığı "Serh-i Nehc'ul Belaga, c.l, s.88
2 - Taberi ve ibn-i Esir'in tarihlerinin 36.hicri yılında vuku bulan
olaylar bölü ve Muhammed Abduh'un yazdığı Şerh-i Nehc'ül Belaga, c.l, s.88.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . i 141

sonuçlandı.

        Bilahere bunlardan sonra ümmet yeniden seçime başvurdular; fakat bu sefer Hz. Ali'yi seçtiler. Ama nice pişmanlıklardan sonra İslam devleti sarsıntıya uğramış, fasıklar ne pahasına olursa olsun hatta suçsuz insanların kanını dökmekle bile olsa - hilafet kürsüsüne oturmak hevesine kapılmışlardı; Henüz yirmi beş yıllık kısa bir süre geçmesine rağmel1 Allah'ın ve Resulünün hükümetinin temelleri sarsılmıştı. Böylece Hz. İmam Ali kendisini karanlık fırtınalarta dalgalanan bir denizin ve doyrulup dinrnek bilmeyen heva ve heveslerin ortasında buldu. Hilafetini Nakjsin (ahdi bozanlar), Kasitin (tuğyan edenler) ve Marikin (dinden uzaklaşanlar) tarafından başlatılan zorba savaşlarla geçirdi ve ancak şehit olmasıyla bu savaş ve kargaşatıklardan kurtuldu.

        Hz. Ali Ümmet-i Muhammed'in düçar olduğu bu hale üzülüyordj.l. Mekke fethine kadar İslam'a karşı savaşan ve Mekke fethedildikten sonra babasıyla birlikte serbest bırakılan Muaviye ibn-i Ebi Süfyan ve Amr ibn-i As, Muğiyr~ ibn-i Şjj'be, Mervan ibn-i Hakem ve benzeri bir çok kimse İslam'dan payalma hevesine kapılmışlardı.

        Ümmet-İ Muhammed (s.a.a) kan denizine gömüldü ve düşük şahsiyetli insanlar müslümanların egemenliğini eline geçirdi. Bu gibi insanların ümmet arasında bir makam elde etmeleri ve başa geçmeleri temelde şüra metoduyla halifeyi belirleme mantığına dayanıyordu. Bir müddet sonra da şüra sistemi zalim padişahlığa ve sonunda Kayser ve Kisra

142 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

sahanatlarına dönüştü. Hülefa-i Raşidin dönemi diye adlandırdıkları dört halifenin dönemi Hz Ali'nın şehadetiyle son buldu...

        Ama gerçekte bu dört halifeden de Ebubekir ve Hz Ali'den başkası şüra ve seçimle başa gelmemişlerdi. Ebubekir'in de biatının ansızIn yapıldığını bu günün deyimiyle muhalif grubun yani Beni Haşim ve onların görüşünde olanların haberi olmaksızın vuku bulduğunu göz önüne alırsak biatı, şüra ve seçimle olan Hz. Ali ibn-i Ebitalib'den başkası kalmıyor. Zira Hz Ali kendisinin isteği olmadan müslümanlar, ısrar ederek O'na zorla biat etmiş, biat etmeyen bir kaç kişiyi ise Hazret Ali (a.s), biat etmek zorunda bırakmamış ve tehdid etmemiştir.

        Buna göre, Allah-u Tcila Hz Ali'nin hem ilahi nass ile ve hem de müslümanların seçimiyle Resuluılah (s.a.a)ın halifesi olmasını irade etmiştir. İslam ümmeti, Şia'sı ve Sünnisiyle Hz. Ali'nin hilafetinde icma etmiş ondan gayrisinin hilafeti hususunda ise ihtilafa düşmüşlerdir.

        Ne de acınacak bir durumdur! Eğer onlar Allah-u Teala'nın kendileri için seçtiğini kabul edip razı olsalardı, başlarının üstünden ve hem ayaklarının altından kendilerine ilahi nimetler akardı ve Allah-u Teala onlara gökten bereketler indirirdi. Eğer onun emrine itaat etmiş olsalardı Allah-u Teftla'nın irade ettiği ve



        "Ve sizler yücesiniz eğer mü'min olsanaz." ayetinde

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETI . . / 143

buyurduğu gibi bu gün müslümanlar bütün alemin efendileri olurdu. Ama açık düşmanımız olan mel'un şeytan Hak Teâlâ'ya hitaben demiştir ki:



        "İblis, beni azdıran sensin dedi, onun için ben de andolsun ki onları senin doğru yolundan çıkarmak için pusu kurup oturacağım. Sonra andolsun ki önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından çıkıp çatacağım onlara ve göreceksin ki çoğu şükür bile etmiyecek sana."
                                                                                                                   Araf süresi 16-17.ayet.

        Bugünkü müslümanların haline bir bakın; acze düçar olmuş ve bir şeye güçleri yetmez hale gelmişlerdir; hatta zaaflarından bir takım kafif devletlerin peşinde koşup duruyorlar. İsrail'i, resmen tanıdıkları halde İsrailonların varlığını tanımayı reddediyoL Hatta kendisine başkent yaptığı Kudüs'e girmelerine bile müsaade etmiyor. İslam ülkeleri ya Amerikan'ın veya Rusya'nın lütfü sayesindeO) hayatlarını sürdürüyorlar'. islam milletlerini fakirlik, açlık ve hastalık tehdid etmektedir. Oysa ki Avrupa'nın köpekleri bile çeşitli et ve balıklarla besleniyor.

        Ümmetin bu acı geleceğe düçar olacağına Seyyidet'ün Nisa Hz. Fatime-i Zehra, (a.s) Ebubekir'e karşı çıkarak Muhacir ve Ensar kadınlar arasında okuduğu hutbesinin

144 / DOĞRULAR LA BİRLİKTE

sonunda değinmiş bulunuyor. (1)



       "Ando'sun ki artık (fitne devesi) gebe kaldı. Çok geçmeden doğuracaktır; beklemek gerekir. Sonra kovalar dolusu taze kan ve helak edici zehirler sağacaksımz. İşte o zaman bahla gidenler zarara uğrayacak ve gelecektekiler öncekilerin başvurduklar. işin akibetini anılyacaktır. Nefisleriniz dünyamzdan dolayı hoşnut olsun. Ama fitneye düşeceğinizden gönlünüz emin olsun. Size keskin kıhçlaN, zalim mütecaviz güçleri yaygın kargaşahğı ve zalimlerin istibdadım müjdeleyeyim. Mallmzı yok edecek ve topluluğunuzu kökten biçecektir. Ne de çok büyük pişmanlık sizi beklemektedir. Fakat ne yapabilirsiniz ki, hakikati göremiyorsunuz. İstememenize rağmen sizi mecbur mu kılacağız."

Ey Alemlerin kadınlarının en üstünü, Ey Resulullah'ın

------------------------------
1 - Taberi'nin yazdığı "Delail'ül İmame" - İbn-i Tay/ur'un yazdığı "Belağat'ün Nisa" - Ömer Rıza Kahhale'nin yazdığı "A'lamün Nisa c.4, s.123. ibn-i Ebi'l Hadid'in yazdığı "Şerh-i Nehc'üI Belağa'

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NtN VELAYETl.. / 145

yadıgarı. Ey Fatima-i Zehra, gerçekten de verdiğin haberler doğru çıktı. Nasıl doğru olmayabilirdi ki? zira bu nubuvvet silsilesinden ve risalet kaynağından akan bir haber idi.

        Gerçekten de Hz. Fatime selamullah aleyha'nın bu sözleri İslam ümmetinin geçmiş ve bugünkü tarihinde tamamen vuku bulmuş ve bulmaktadır. Kim bilir belki de gelecekler geçip gidenden daha kötü olacaktır. Zira onlar Allah'ın indirdiğinden hoşlanmadılar; Allah da onların amellerini alçaltıp boşa çıkardı.

                                              Hahiste Önemli Olan Bir Nokta:

        Bütün bu bahislerde dikkat edilmesi gereken tek bir nokta kalmıştır. O da şu ki: Bazı kimseler kesin hüccetlerle susturulduğunda itiraz ederek Hz. Ali'nin hilafete nashedildiğini gören yüzbin sahabenin içlerinde bu ümmetin efdal ve hayırlılarının da bulunduğunu ve dolayısıyla bunların Hz. Ali'den yüzçevirip hep birlikte O'na muhalifet etmekte birleşmelerinin çok uzak ve garip bir şeyolduğunu ileriye sürüyorlar. Bu bizzat beni de şüpheye düşüren bir husus idi. Tabi araştırmaya ilk başladığım sıralarda.

        Mesele bu şekilde sözkonusu edilecek olursa elbette ki bu itiraz tutarlı bir fikir gibi gözükebilir! Ama konuyu tüm yönleriyle inceleyince bu hususun garip bir yanı olmadığı görülür. Zira mese'lenin hakikatı bizim tasavvur ettiğimiz veya Ehl-i sünnetin sözkonusu ettiği şekilde değildir. Meseleyi etraflıca inceleyebilmek için şu soruyu inceleyelim:

        Yüzbine yakın sahabinin Resulullah'ın emrine muhalifet ::'ttiklerini söylemek doğru değilse, o halde olay nasıl

146 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

olmuştur?

        İlk olarak Gadir-i Hum biatında hazır bulunanların hepsi Medine'de yaşamıyordu. Olsa-olsa en fazla üç veya dört bini Medine'de yaşıyordu. Öte yandan bunların bir çoğunun da köleler ve Ehl-i Suffa gibi Medine'de kimsesi olmayan çeşitli bölgelerden Resulullah'a gelmiş, mustaz'af kimseler olduğunu nazara alınca geriye bu grubun yarısı yani ikibin kadarı kalır. Hatta bunlar da mensub oldukları kabile düzeni gereği reislerinin karşısında teslimiyet içinde idiler. Resuluılah (s.a.a) da masıahat gereği bu düzeni ortadan kaldırmamıştı. Yanına bir grup gelince onların büyüklerini onlara önder olarak tayin ederdi. Islamdaki Ehl-i hall ve akd deyimi de burdan ortaya çıkmıştır.

        Resulullah (s.a.a)ın vefatından sonra teşkil edilen "Sakife" toplantısını incelediğimizde - Ebubekir'in halife olmasını kararlaştırılan - o toplantıda hazır olanların en fazla yüz kişi olduklarını görüyoruz. Zira Medine ehl-i olan Ensar'dan sadece büyükleri o toplantıya katılmıştı. Mekke ehli olan Resulullah'la birlikte hicret etmiş Muhacirlerden ise Kureyş'i temsil eden üç veya dört kişiden başka kimse yoktu. Buna delilolarak Sakife'nin ne kadar bir genişliğe sahip olabileceğini tasavvur etmemiz yeter. Zira her evde bulunan sakifeyi (tavanil bir yeri) o günün şartlarında nazara alacak olursak oranın toplantı meydanı olmadığı sadece normal bir ev olduğu ortaya çıkar. ~atta Beni Saide'nin sakifesinde yüz kişi kadar insanın toplandığını söylememiz bile bir mubalağadır. Ama bellidir ki orada yüzbin kişi

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . / 147

bulunmuyordu, halk o toplantıda olup bitenden ancak bir süre geçtikten sonra haberdar olabildi. Çünkü o zaman bu günkü gibi kitle iletişim araçlarının olmadığı da bellidir.

        Hazrec'in büyüğü aynı zamanda Ensar'ın öndegeleni olan Sa'd ibn-i Ubade ve oğlu Kays'ın muhalefetine rağmen orada toplananlar Ebubekir'in hilafete tayin edilmesi hususunda ittifak ettiler; ama bugünün deyimiyle orada bulunan ezici çoğunluğun ona biat etmesi müslümanların çoğunluğunun hazır bulunmadığı bir ortamda gerçekleşti. Zira onların bir kısmı Resulullah'ı guslettirip kefenlemekle meşgul idi. Diğer bir kısmı ise Resulullah'ın ölüm haberi karşısında donup kalmıştı. Ömer ibn-i Hattab da onları "Resuluılah (s.a.a) öldü" demekle korkutmuştu.(1)

        Ayrıca Ashabın çoğunu Resuluılah (s.a.a) Üsame'nin ordusuyla göndermişti. Bu nedenle onların çoğunluğu Medine'nin dışında Cürüf denilen yerde bulunuyor ve Resuluılah (s.a.a)ın vefatı anında Medine'de olmadıklarından dolayı Sakife toplantısına katılamamışlardı.

        Acaba bütün bunlardan sonra kabile fertlerinin kendi büyükleri tarafından alınan karara karşı çıkmaları düşünülebilir mi? Özellikle de eğer bu karar bütün kabileierin elde etmeğe çalıştığı önemli bir mevkiyle ilgili olursa? Çünkü hilafetin asıl kanuni sahibi kenara bırakılıp iş şüra'ya devredildikten sonra artık bir günde bütün müslümanlara reis olmak şerefi onlara da nasib olabilirdi. O halde neden onlar da buna sevinmesinler ve neden onu

---------------------------

1 - Sahih-i Buhari. c.4, s.195.

148 i OOĞRULARLA BİRLİKTE

desteklemesinler?!

        Medine'de ikamet edenlerin aldığı bir karara Arabistan yarım adasının diğer bölgelerinde yaşayan merkezden uzak bulunanların karşı çıkması düşünülemez. Zira o zaman iletişim araçları henüz günümüzdeki gibi mevcut değildi ve onların, olup bitenlerden haberleri yoktu. Ayrıca onlar, Medine ehlinin ResuluJlah (s.a.a) ile birlikte yaşadıklarından, Resuluılah (s.a.a)a inen hüküm ve emirleri daha iyi bildiklerini hatta yeni hükümleri içeren vahyin bile hangi saat ve hangi günde indiğinden haberleri olduğunu düşünüyorlardı.

       Bir de merkezden uzak olan bir kabile reisini hilafet konusu ne ilgilendirir? Ona göre Ebubekir'in, Ali'nin veya diğer birisinin halife olması, durumu değiştirmez. Onu kabilesinin başkanlığında baki kalıp kimsenin kendisine karışmaması ilgilendirirdi. Öte yandan belki onlardan bazısı konuyu sorup hakikatten haberdar olmak istemiştir. Ama baştakiler çeşitli vesilelerle onu susturmuşlardır. Hatta Ebubekir'e zekat vermekten kaçınan Malik ibn-i Nuveyre kıssasında böyle bir şeylerin olduğunu te'kit eden ahİmetleri bulmak da mümkündür.

        Bu yüzden Ebubekir döneminde zekat vermekten kaçınanlarla yapılan savaşta cereyan eden olayları araştıran kimse, bu nakillerin bir çok çelişkiyi içerdiğini ve sahabelerin, özellikle de hakim olanların hürmetini korumak amacıyla bazı tarihcilerin bu koriuyu özel bir tarzda işlediklerini görecek ve bu yazıların insanı ikna etmediğinin

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . . / 149

farkına varacaktır.

        Üçünçü bir nokta ise, bu olayda işi oldu bittiye getirmek, bu günün tabiriyle halkı bir emr-i vakiyle karşı karşıya koymak yöntemine başvurulmuştur. Zira Sakife toplantısı Resuluılah (s.a.a)ın defnetme işleriyle meşgulolan sahabelerin haberi olmadan teşkil olmuştu. Bunlar arasında Hz. İmam Ali, Abbas ve diğer Beni Haşim ile Mikdad, Selınan, Ebuzer, Ammar, Zübeyr ve diğerleri bulunuyordu.

        Sakife'de toplananlar Sakife'den çıkıp Ebubekir'i törenle mescide götürüp halktan ona genel biat almak istediklerinde ve halkın istiyerek veya zorla grup-grup O'na biat ettiklerinde Hz. Ali ve yaranı yüksek ahlakları gereği meşgul oldukları mukaddes görevlerini henüz bitirmemişlerdi. Onlar Resuluılah (s.a.a)'ı gusülsüz, kefensiz ve defnetmeden bırakıp hilafet için Sakife'ye koşamazlardı Onlar kendi görevlerini sona erdirdikleri zaman ise artık Ebubekir hilafete seçilmiş iş işten geçmişti. 'Buna karşı çıkanlar müslümanlar arasında ikilik çıkarmak isteyenler, fitneciler olarak niteleniyor ve müslümanların bunların karşısından direnmeleri ve hatta gerektiğinde bunların öldürülmeleri gerektiği ileri sürülüyordu.

        Bunun içindir ki Sa'd ibn-i Übade Ebubekir'e bi at etmediğinden dolayı Ömer onu ölümle tehdid ederek "Öldürün onu; o fitneci birisidir"(1) diyordu Hz. Ali'yi ise evde olanlarla birlikte yakmakla tehdid ediyordu.

----------------------
1 - Sahih-i Buhari, c.8, s.26 - Tarih-i Taberi ve ibn-i Kuteybe'nin yazdığı 'Tarih'ul Hülefa'.

150 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

        Özellikle Ömer'in biat konusundaki görüşünü anladıktan sonra bu konuda anlaşılmayan bir çok konunun çözümü de insana çok kolayolur. Zira Ömer'e göre biatın sahih ve meşru olması için sadece müslümanlardan bir veya bir kaçının öncü olup halife adayına biat etmesi yeterlidir. Bundan sonra diğer müslümanlara sadece O'na uyup bi at etmek düşer. Onlardan herhangi birisi isyan edip biat etmek istemezse o İslam'ın zimmetinden dışarı çıkmıştır ve öldürülmesi gerekir.

        Burada sahih-i Buhari'nin naklettiği(1) Ömer'in biat hususundaki sözlerini nakledelim: Ömer Sakife'de vuku bulan olaylar hakkında şöyle diyor.


        "Bağırmalar çoğalıp, sesler o kadar yükseldi ki ben ihtilal düşeceğinden korkup Ebubekir'e "Uzat elini"
---------------------------------------

1- Sahih-i Buhari c.8, s.28. "Bab-u Recm-il Habla Min-ez Zina İza Ahsanet."

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAVETİ. . . / 151

dedim. O da uzattı; ben O'na biat ettim. Sonra Muhacir'ler ve Ensar'lar da biat ettiler. Sonra Sa'd ibn-i Übade'ye saldırarak, onlardan birisi Sa'd ibn-i Übade'yi öldürünüz dedi. Ben "Sa'd ibn-i Übadeyi Allah öldürsün" dedim."

Daha sonra Ömer şunları dedi:

        "Andolsun Allah'a tanık olduğumuz hiç bir meseleyi Ebubekir'in biatl kadar güçlü (ağır) bulmadık. Korktuk ki eğer toplumdan kopsak ve biata katılmasak onlar bizim dışımızda kendilerinden birine biat edecekler. O zaman istemediğimiz birine biat etmemiz gerekeeekti. Eğer mühalefet etsek de fesad ortaya çıkacaktı."

        O halde Ömer'e göre hilafet meselesi seçim ve şüraya bağlı olan bir şey değil, sadece müslümanlardan birisinin öncü olup biat etmesi diğerlerine hüccet olarak yeterlidir. Bu yüzden de diğer birisinin daha önce diğerine biat etmesinden endişe ederek Ebubekir'e "Uzat elini," diyor, o da uzatınca meşveretsiz ona biat ediyor. Ömer bu görüşü şöyle dile getiriyor.

        "O topluluktan ayrıldığımız ve biatım gerçekleşmediği takdirde bizim dışımızda kendilerinden olan birisine biat edeceklerinden korktuk." (Yani, Ömer, Ensar'ın kendilerinden olan birisine bi at etmekte önce davranacağından korkmuş.)

        Ömer'in, "O zaman ya razı olmadığım birisine biat edecektik ya da muhalefet edecektik; bu ise fesada yol açacaktı," şeklinde sözü konuya daha fazla bir aydınlık

152 / DOC;RULARLA BiRLİKTE

getirmektedir. (1)

         Ama hüküm vermede insaflı ve araştırmada dakik olabilmemiz için şunu da itiraf etmeliyiz ki: Ömer hayatının son günlerinde biat konusundaki görüşünü değiştirmişti. Zira son olarak yaptığı hacda birisi Abdurrahman ibn-i A vfın huzurunda ona gelip, "Ey Emir'el Mü'minin, falan hakkında ne diyorsun; O "Eğer Ömer ölürse ben falancıya bi at edeceğim. Andolsun Allah'a ki, Ebu Bekir'in biatı da ansızın olmuştu; sonradan bitip kesinleşti" diyor." Bunu duyan Ömer çoksinirlenip Medine'ye döner dönmez halkı toplayıp onlara konuşma yaptı. Onun konuşmasının bir kısmı şöyledir. (2)



        "Bana sizlerden birisinin "Eğer ömer ölürse ben falancaya biat edeceğim" dediği haberi ulaşmıştır. Hiç kimse "Ebubekir'in biab da ansızlD olmuştu; sonradan bitip sabitleşti" diyerek kendisini aldatmasm. Evet o böyle olmuştu; ama onun şerrinden Allah (bizi) korudu..."

        Daha sonra devam ederek şöyle dedi:

        "Kim müslümanlardan meşveret etmeksizin birisine

- --- ---------------

1 - Sahüı-i Buhari. c.8. s.26. - 2- Sahih-i Buhari. c.8. s.26

KUR' ANDA Hz. ALi'NİN VELAYETİ . . / 153

biat ederse, ne ona biat edilir ve ne de biat ettiği kimseye; her ikw de öldürülmelidir (veya her ikisinin de öldürülmesinden korkulur).

        Keşke Ömer ibn-i Hattab Sakife günü bu görüşüne sahip çıkıp kendisinin de şehadet ettiği gibi ansızın yapılan Ebubekir'in biatına müslümanlan zorlamasaydı Ama Ömer o gün nasıl böyle bir görüşe sahip olabilirdi ki, oysa bu görüşe göre hem kendisinin ve hem de arkadaşının öldürülmesi gerekirdi. Zira yeni görüşünde diyordu ki "Kim müslümanlarla meşveret etmeksizin birisine biat ederse, ne ona ve ne de biat ettiği kimseye biat edilir ve her ikisi de hemen öldürülmelidir."(1)

        Şimdi, Ömer'in ömrünün sonlarında neden görüşünü değiştirdiğine gelelim. Oysa ki, herkesten daha çok onun kendisi biliyordu ki, onun bu yeni görüşü Ebubekir'e yapılan biatın meşruiyetinin sarsılmasına yol açmaktadır. Zira kendisi müslümanlarla meşveret etmeksizin O'na bi at etmişti. Ve O biata ansızIn düşünülmeden yapılan, oldu-bitti biatı adını vermiştir. Bu görüş O'nun kendi hilafetinin de tenkid edilmesine sebeb oluyordu. Çünkü o müslümanların meşvereti olmadan Ebubekir'in ölüm vaktindeki vasiyeti üzere hilafete erişmişti. Hatta müslümanlardan bazısı, gelip Ebubekir'e onların başına katı yürekli sert birini geçirdiğinden dolayı itirazda bulunmuşlardı.c,) Ömer, Ebubekir'in yazısını halka okumak istediğinde birisi O'na "O

----------------------------------------

ı - Tarih-i Taberi, "Ömer'in halileliğe tayin ediliş bölümü". İbn-i Ebi'l Hadid'in yazdığı "Şerh-i Nehc'ul Belaga

154 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

yazıda ne yazılıdır? ey Ebuhafs" diye sorunca, Ömer "Bilmiyorum; fakat onu ilk duyup itaat eden benim" diye cevap verdi. O zaman o şahıs "Allah'a andolsun ki ben onda ne yazıldığını biliyorum; sen onu ilk defa halife kıldın, o da seni bu defa halife kılmıştır" dedi. (1)

          Hz. Ali de - Ömer'in halkı zorla Ebubekir'e biat etmeğe mecbur kıldığı zaman - buna benzer bir şey buyurmuştur.


       "Sağdığın bu sütten bir pay da sana ulaşır "(2)
        Önemli olan Ömer'in neden biat konusunda görüşünü değiştirdiğini bilmektir. Bana göre bunun sebebi Ömer'in bazı sahabenin onun ölümünden sonra Hz. Ali'ye biat etmek istediğini hissetmesidir. Ömer ise buna asla razı değildi.

        O bunun gerçekleşmemesi için Resuluılah (s.a.a)ın vefatı yaklaştığı sırada yazdırmak istediği vasiyetinin yazılmasına bile engel 0Idu.(3) Çünkü o bu vasiyyetin muhtevasının ne olacağını tahmin ediyordu. Bu yüzden o, hatta Resuluılah (s.a.a)ı sayıklamak nisbetini verme pahasına da olsa böyle bir vasiyetin gerçekleşmesini önledi ve halkın Hz. Ali'ye biata koşmasını önlemek için de Hz. Resulullah'ın vefat haberini

-------------------------------
1 - İbn-i Kuteybe'nin yazdığı "El İmamet'u ve-s Siyase' kitabı, c.l, s25,
"Ebubekir'in hastalanıp Ömeri yerine halife tayin ettiği bölüm".
2 - İbn-i Kuteybe'nin "El imamet'u ve-s Siyase" kitabı, c.l, s.18.
3 - Sahih-i Müslim, c.5, s.75, "Kitab'ul Vasiyyet" ve Sahih-i Buhari, c.7, s.9.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA VETL . . i 155

yayanları ölümle tehdit etti.m Öte yandan Ebubekir'in biatını söz konusu edip halkı O'na bey'at etmeğe zorladı ve bey'at etmekten kaçınanı katIetmekle tehdit etti.(2)

        Bütün bunlar Hz. Ali'yi hilafet kürsüsünden uzaklaştırmak için yapılıyordu. O halde birisinin "Ömer öldüğünde ben falaneıya biat edeceğim" demesi ne nasıl razı olabilirdi?

        Özellikle de tarihte kimliği meçhul kalan ve şüphesiz sahabenin büyüklerinden olan kimse, Ömer'in Ebubekir'e biatte yaptığı harekete istinad ederek diyor ki: "Andolsun Allah'a Ebubekir'in biatı da duşünülmeden ve ansızın yapılmıştı; ama sonradan sabit olup kökleşti." Yani onun bi atı müslümanlarla meşveret edilmeden gafleten gerçekleştiysede sonradan sabitleşti. Ömer'in Ebubekir ile ilgili olarak yaptığı iş doğru ve meşru ise diğer birisi hakkında da aynı yolun uygulanması neden doğru olmasın?! Öte taraftan hem İbn-i Abbas ile Abdurrahman ibn-i A vfın ve hem de Ömer ibn-i Hattab'ın bu sözü söyleyen şahsın ismini söylemekten kaçındıkları gibi biat edilmek. istenen şahsın da ismini anmaktan kaçınıyorlar. Ama Ömer'in bu söze fazlasıyla sinirlenip hemen ilk Cuma'da halka konuşma yapıp hilafet konusuna değinerek yeni bir görüşü ortaya atması bu iki şahsın müslümanlar arasında önemli bir mevkiye sahip olduklarını gösterir. O böylece oldu-bitti olayını tekrarlamak isteyen şahsın önüne geçmek istemiştir.

----------------------------------------

1 - Sahih-i Buhari, c.4, s./95.
2 - Sahih-i Buhari, c.8, s28 ve Tarih'ul Hu/efa, c.l, s.19.

156 / OOĞRULARLA BİRLİKTE

Zira bu sefer bu, onun istemediği bir şahsın hilafete geçmesine sebep olabilirdi.(1)

        Değindiğimiz bahislerden anlaşıldığı üzere ki bu söz yalnızca o şahsın sözü değildi; aksine sahabenin çoğunluğu aynı görüşü paylaşıyorlardı. Bu yüzden Buhari'nin şunları yazdığını görüyoruz:

       "Ömer sinirlendi, daha sonra şöyle dedi: "Ben henüz hayattayım; o halde halkın işlerini gasbetmek isteyenler çekinmelidirler. "

        Demek ki Ömer'in görüşünü değiştirmesi gerçekte O'nun deyimiyle halkın işlerini gasbedip onun istemediği bir şahsa örneğin Hz. Ali (a.s)ye bi at etmek isteyenlere karşı koymak için olmuştur. Çünkü o hilafetin Ali'nin hakkı deği~ halkın yetkisindeki bir husus olduğuna inanıyordu. O zaman şu soru cevapsız kalıyor ki, bu takdirde Resuluılah (s.a.a) vefatından sonra neden o müslümanlarla meşveret etmeden Ebubekir'e bey'at etti?

        Ömer'in Hz. Ali'ye karşı bu tavrı elinden geldiği kadar o hazreti hilafetten uzaklaştırmak gayesiyle gerçekleştiği açıkça bilinmektedir. Bu sonucu yalnızca Ömer'in geçen hutbesinden çıkarmıyoruz. Tarihi inceleyen her şahıs biliyor ki, hatta Ebubekir'in hilafetinde bile gerçekte yönetici Ömer idi. Bu yüzden Ebubekir'in Üsame ibn-i Zeyd'den hilafet işlerinde yardımcı olması amacıyla Ömer'i savaşa götürmemesi için izin istediğini görüyoruz. Öte yandan Hz. Ali uzun bir süre Ebubekir'in, Ömer'in ve Osman'ın hilafet

-----------------------------

ı - Sahih-i Buhari. c.8, s25.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . / 157

dönemlerinde her türlü mes'uliyyetten uzak bırakılmış toplumsal, askeri veya iktisadi hiç bir sorumluluk kendisine verilmemiştir. Oysa ki Hz. AIi'nin ne derece büyük bir şahsiyete sahip olduğu herkesçe bilinmektedir.

        Bundan daha garip olanı şudur ki, tarih kitaplarında Ömer'in ölümü yaklaşınca kendi yerine tayin etmesi için Ebu Ubeyde ibn-i Cerrah veya Ebu Hüzeyfe'nin kölesi Salim'in hayatta olmadıkları sebebiyle üzüldüğünü okuyoruz.

        Her neyse Ömer bey'at konusunda daha önceki görüşünü değiştirmiştir ve meşveretsiz yapılan biatı oldu-bitti ye getirilen biat ve müslümanların hakkını gasbetmek olarak nitelendirmiştir. Bu yüzden O' orta sayılan yeni bir yol icad etmeliydi ki bu yolda bir şahsın uygun gördüğü bir şahsa bey'at ederek halkı ona bey'at etmek zorunda bırakması söz konusu olmasın. Diğer taraftan O, hilafet meselesini tamamen müslümanların kendi meşveretine de bırakamazd!. Çünkü onun kendisi Hz. Resulullah'ın vefatından sonra Sakife toplantısında hazır olmuş ve kendi gözüyle kan dökülmesine yol açacak kadar büyüyen ihtilafı görmüştü. Bu yüzden sonunda yalnızca altı kişiden oluşan şüra yönetimini ortaya koydu. Buna göre sonraki halifeyi seçmek sadece bunların hakkı idi; diğer müslümanlardan hiç birisinin bu işe karışma hakkı yoktu. Öte taraftan Ömer bu altı kişinin arasında da ihtilaf çıkmasının kaçınılmaz olduğunu bildiğinden, ihtilaf ettikleri takdirde diğer üçünün ölümüne bile yol açsa Abdurrahman ibn-i A vfın olduğu tarafı tutmalarını vasiyet etti. Tabi bu, onların eşit şekilde ikiye bölündükleri takdirde öne gelebilirdi. Oysa bu bile

158 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

imkansızdı. Zira Ömer biliyordu ki, Sa'd ibn-i Vakkas ile Abdurrahman ibn-i A vfin her ikisi de Beni Zühre kabilesinden olup birbirinın kuzenidirler. Sa' d ise Ali'yi sevmezdi ve Ali'ye karşı kalbinde kin taşıyordu. Zira Hz Ali O'nun Abduşşems kabilesinden olan dayılarını öldürmüştü. Öte yandan Abdurrahman ibn-i A vfın karısının Osman'ın bacısı olduğunu, yani Abdurrahman'ın Osman'ın damadı olduğunu da biliyordu ve yine Talha'nın Osmanı destekleyeceğini biliyordu. Zira bazı ravilerin nakline göre O'nunla Osman arasında sıcak bir samimiyyet vardı. O halde Osman'ın HzAli'ye karşı kendini aday göstermesi Talha'nın Osman'ı desteklemesi için yeterli idi. Bir de Talha Beni Teym kabilesindendi. Beni Haşim ile Beni Teym kabilesi arasında da Ebubekir'in hilafetinden dolayı bir nevi düşmanlık vardı.(1)

        Ömer bütün bunları iyice biliyordu. Böylece Ömer bu altı kişiyi şüranın üyeleri olarak seçti. Bunların hepsi de Muhacirlerdendi; Ensardan bir kişi bile onların arasında yoktu. Onların hepsi de ehemmiyet ve nüfuz sahibi olan kabile büyükleri idi:

        1) Ali ibn-i Ebutalib, Beni Haşim kabilesinin reisi idi.
        2) Osman ibn-i Affan, Beni Ümeyye kabilesinin reisi idi.
        3) Abdurrahman ibn-i A vf, Beni Zühre kabilesinin reisi idi.
        4) Sa'd ibn-i Ebi Vakkas, Beni zühre kabilesinden olup dayılan Beni ümeyye kabilesindendi.

-----------------------------
1 - MuIıammed Abduh'un yazdığı "Şerh-i Nehc'ül Belaga' c.1, s.88.

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . I1S9

        5) Talha ibn-i Übeydullah, Beni Teym kabilesinin reisi idi.
        6) Zübeyr ibn-i el A vam, annesi Peygamber'in halası olan Safiyye idi ve Zübeyr Ebubekir'in kızı Esma'nın kocası idi.

        Bunlar Ehl-i hall ve Akd olarak tanıtılmış ve bunların hükmü, ister Medine'liler, ister diğer Islam beldelerinde yaşayan bütün müslümanlar için geçerli bilinmişti.

        Müslümanlara ancak hiç bir itirazda bulunmadan itaat etmek düşüyordu. Karşı çıkacak olan şahsın kanı helal bilinmişti. Bu açıklamalarımızın aziz okurlar için daha önce değindiğimiz Gadir-i Hum hadisinin neden üstü örtülü kaldığı hususunda açıklık getirmek yönünden yeterli olduğunu zannediyoruz.

        Öte taraftan Ömer'in bu altı kişinin ne gibi bir düşünce, istek ve hedefe sahip olduklarını bildiğine göre, bizzat Ömer'in kendisi Osman ibn-i Affanı hilafete tayin etmiş olduğunu söyleyebiliriz. Çünkü o en azından bunların çoğunluğunun Hz. Ali'nin halife olmasına razı olmayacaklarını biliyordu; yoksa hangi hakka dayanarak Abdurrahman ibn-i Afv'ın tarafını Hz. Ali'ye tercih ediyordu. Halbuki müslümanların Hz Ali ve Ebubekir'in hangisinin diğerinden daha faziletli olduğunda ihtilaflan olsa da, ama Hz. Ali'yi Abdurrahman ibn-i A vf ile mukayese edildiği şimdiye kadar duyulmamıştır.

        Burada şüra ilkesini savunan Ehl-i sünnet kardeşlerime şu soruyu yöneltmek gerekir ki: Acaba bu altı kişilik hey'eti hakiki bir şüra olarak tanımlamak mümkün müdür? Zira

160 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

bu altı kişiyi müslümanlar değil, bizzat Ömer'in kendisi seçmiştir. Onun kendisinin hilafete ulaşması ise müslümanların meşveretine dayanmayan bir ta'yinle olduğuna göre bir kişi hangi ilke veya hakka dayanarak müslümanları bunlardan birisine boyun eymekle yükümlü kılabilirdi?

        Anlaşılan Ömer, hilafetin sadece muhacirlerin hakkı olduğu ve kimsenin bu konuda onlarla niza<1I etmek hakkı olmadığına inanıyordu. Hatta daha ötesi, O da Ebubekir gibi hilafetin yalnızca Kureyş'e ait olduğuna inanıyordu. O'na göre Selman-ı Farsi, Ammar Yasir, Bilal Habeşi, Suheyb-i Rumi, Ebuzer-i Ğifari ve Kureyş'ten olmayan diğer binlerce sahabenin hilafet makamını üstlenmek hakları yoktu. Bunlar sadece delilsiz bir iddia değildir. Aksine bu, muhaddislerin onların kendi dilinden kaydettiği ifadelerle isbatlanmaktadır. Burada Buhari ve Müslim'in kendi sahihlerinde naklettikleri
hutbeye dönelim. Ömer diyor ki:

       "Konuşmak istiyordum; Ebubekir'in önünde sunmak üzere hoşuma giden bir hutbe de hazırlamıştım; fakat ondan çekiniyordum. Konuşmak isteyince, Ebubekir bana, "yavaş ol" dedi. Ve ben onu kızdırmak istmedim. Ebubekir konuşmaya başladı. O benden daha hilimli ve daha ağır başlı idi. Andolsun Allah'a ki, benim hazırladığım hoşuma giden sözlerden bir kelime bile bırakmadan benzerini veya daha iyisini kendi serbest konuşmasında söyleyip sustu. Onlara (Ensar'a) dedi ki:

-- - --- --- - - -- -- --- -- -------

1 - Niza: Düşmanlık; kavga, çekişme.

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . i 161

        "Kendiniz hakkında zikrettiğiniz her hayrın ehlisiniz; fakat hilafet hakkı Kureyş'ten başkası için söz konusu değildir." (1)

       Böylece Ebubekir ve Ömer'in hakiki anlamıyla şüra ve seçim ilkesine inanmadıkları açıkca ortaya çıkıyor. Elbette bazı tarihçiler Ebubekir'in Ensar'a Resuluılah (s.a.a)'ın "Hilafet Kureyş'te olduğuna" dair olan sözünü delil olarak gösterdiğini yazıyorlar. Bu hadis gerçekliğinde şüphe olmayan sahih bir hadistir. Buna, Buhari, Müslim, Ehl-i sünnet ve Şia nezdinde muteber olan bütün sahihler tasrih etmişlerdir. Bu hadiste Resuluılah (s.a.a) buyuruyor ki:


      "Benden sonra halifeler on iki tanedir; hepsi de Kureyş'tendir."

        Bu hadisten daha açık Resulullah'ın şu buyruğudur:(2)


     "Bu iş insanlardan sadece iki kişi bile kalsa, Kureyş'te 0Iacaktır."(2)

           Yine Resulullah'm şu buyruğu aynı anlamı taşıyor.

--------------------------------------
1 - Sahih-i Müslim. Bab'ul, Vasiyyet.
2 - Sahih-i Müslim, c.6, s.2 ve 3 - Sahih-i Buhari. c.8, s.27.

162 / DOĞRULARLA BİRLİKTE


        "Halk ister hayırda olsun, ister şerde olsun Kureyş'e tabidirler."(1)

        Müslümanların hepsi bu hadislere inandıklarına göre Resulunah'm hilafet konusunu müslümanların istediklerini seçmeleri için onlar arasındaki meşverete bıraktığını söylemek nasıl doğru olabilir?

        Resuluılah (s.a.a)m kendisinden sonraki halifeleri sayıları ve isimleriyle birlikte ta'yin ettiğini te'kid eden Ehl-i Beyt İmamlarının ve Şia ile bazı Ehl-i sünnet alimlerinin sözlerini kabul etmedikçe bu çelişkiden kurtulmamız mümkün değildir.

        Bu açıklamalarımızdan, Ömer'in hilafeti Kureyş'le sınırlandırması hakkındaki tutumunun temel ilkesini anlayabiliriz. Ömer hatta Resulullah'ın hayatında bile nasslara karşı içtihad etmekle meşhur olan birisidir. Hudeybiyye sulhu,(2) münafıklara namaz kılma(3) ve Perşembe günü faciası tutumu(4) ve cennetle müjdelenmeye engel olmasl(5) bu sözünümüzün apaçık şahitleridir.

        O halde onun, Resuluılah (s.a.a)ın vefatından sonra hilafet

--------------------------
1 - Sahih-i Müslim. c.6. s2 ve 3 - Sahih-i Buhari. c.8. s.27
2 - Sahih-i Buhari. c2. s.81 - Sahih-i Müslim. Bab-u Sulh'il Hudeybiyye.
3 - Sahih-i Buhari. c2, s.76.
4 - Sahih-i Buhari, c2, s.37
S - Sahih-i Buhari, c.1, s.45, "Allah'ı şüphesiz bir imanla mülakat eden birisinin cennete gideceğı" bölümü.

KUR'AN'DA HZ ALİ'NİN VELAYETİ. . . /163

konusundaki nassa karşı çıkıp, yaş bakımından Kureyş'in en küçüğü olan Hz. Ali'nin halife olduğunu tasrih eden nasslarla amel etmeyi gerekli bulmaması, öte yandan hilafeti yalnızca Kureyş'in hakkı bilmesi garipsenmemelidir. Ömer'i, vefatından önce Kureyş'in büyüklerinden altı kişiyi şüra üyeleri olarak tayin etmeğe sevkeden de budur. Böylece Resulunah'm hilafet konusundaki hadisleriyle kendisinin hilafetin yalnızca Kureyş'in hakkı olduğuna dair görüşü arasında bir nevi uyum sağlamak istemiştir. Şayet seçilmeyeceğini bildiği halde Hz. Ali'yi o topluluğa katması da siyaset icabı yapılmış bir davranış idi. Çünkü bu vesileyle Hz. Ali'nin daha evla olduğuna inanan dostlarının artık bir hücceti kalmayacaktL Ama Hz. Imam Ali halkın huzurunda yaptığı konuşmalarla bu yöntemi etkisiz hale getirdi. Bu konuda Hz. Ali buyuruyor ki:


"...Fakat müddetin uzun ve mihnetinm ağır olmasına rağmen ben sabrettim. Hatta o dünyadan göçrnek istediğinde hilafet işini bir grubun boynuna attı ki benim de onlardan birisi olduğum zannediidi. Ey Allah'ım,

-------------------------------
1 - Mihnet: Zorluk; sıkıntı, çetin.

164 i DOĞRULARLA BİRLİKTE

şüra'ya bak! Onlardan birincisiyle mukayesede ne zaman bende bir şüphe sözkonusu olmuştu ki böylelerine eş edileyim. Fakat ben, onlar inip alçaktan gittikce ben de alçaktan gittim; onlar yücelip uçtukca ben de uçtum. Onlardan birisi kalbindeki kine kulak verdi; diğeri kendi damadına meyletti ve şöyle böyle..." (Hutbenin devamı var.) (1)

        Hatırlatılması gereken dördüncü nokta da şu ki, Hz. Ali (a.s) her yoldan insanlara delil getirdi. Ama bunun bir faydası olmadı. Çünkü onlar ya Allah'ın, kendisine ihsan ettiği makam yüzünden O'na haset ediyorlardı veya Kureyş'in meşhur pehlivanlarını ve büyüklerini öldürüp, cesaretiyle Islam düşmanlarının burnunu yere sürttüğü ve onları teslim olmak zorunda bıraktığı için kalplerinde Hz. Ali'ye karşı dinrnek bilmeyen bir kin besliyorlardı. Bu yüzden Hz. Ali'den yüz çevirmiş ve diğerlerine yönelmişlerdi. Böyle kimselere delil getirmek ne fayda verebilirdi?

        Ama bütün bunlara 'rağmen yine de Hz. Ali bir dağ gibi sebat göstermiş ve Hz. Peygamber'in getirdiği din ve koyduğu sünneti savunmuştur. Ne kınayanların kınaması ve ne de dünya mal ve makamı onun azmini kırmadı.

        Hz. Resuluılah (s.a.a) kendisi bunu biliyordu; bundan dolayı da o Ali (a.s)nin muhabbetini insanların kalbine yerleştirmek amacıyla her münasebette onlara kardeşi ve amcası oğlu AIi'nin faziletlerini hatırlatıyordu:

---------------------
1 - Muhammed Abduh'un yazdığı "Şerh-i Nehc'ül Belaga' c.1,s.87.

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA YETİ. . . / 165

        "Ali'yi sevmek iman; bugzetmek ise nifaktır.(1) - Ali bendendir ben de Ali'denim(2) - Ali benden sonra bütün mü'minlerin velisidir.(3)
        Ali benim ilim şehrimin kapısı ve çocuklarımın babasıdır(4) . Ali müslümanların efendisi, takva sahibierinin imamı ve nur yüzlülerin önderidir."(5)

        Bunlar Resulullah'ın sözlerinden bazı örneklerdir. Fakat ne yazık ki, bütün bunlar bir çoklarının kalbinde haset ve düşmanlıktan başka bir şeyi artırmadı. Bu yüzden Resuluılah (s.a.v) ölümünden önce onu çağırıp, boynuna sarıldı ve ağlayarak şöyle buyurdu:


"Ey Ali, benim bu kavmin sana karşı besledikieri kin duygularından haberim vardır. Benden sonra kinlerini
------------------
1 - Sahih-i Müslim, c.1, s.61.
2 - SaJıih-i Buhari, c.3, s.168.
3 - Müsned-i Ahmed, c.5, s.25 ve Müstedrek-i Hakim, c.3, s.124.
4 - Müstedrek-i Hakim, c.3, s.126.
S - Muntehab-ı Kenz'ül Ümmal, c.5, s34.

166 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

sana aşikar edecekler. Eğer onlar sana bey'at etseler kabul et; aksi takdirde mazlum olarak benimle görüşüneeye kadar sabret."(1)

        Zaten Hz. Ali (a.s)nin Ebubekir'e bey'at edildikten sonra sabretmesi de Resuluılah (s.a.a)ın vasiyet ile amel etmek içindi. Bundaki hikmet ise kimseye gizli değildir.

        Beşinci nokta: İnsan Kur'an-ı Kerim'i okyup ayetlerinde tefekkür ettiğinde geçmiş ümmetler arasında da buna benzer bir takım ihtilafların vuku bulduğunu görür. Mesela: Kabiı, kardeşi Habil'i haksız yere zulümle öldürüyor. Hz. Nuh, bin yıla yakın bir zaman cihad ettikten sonra kavminden bir kaç kişi dışında kimse Ona tabi olmuyor, karısı ve oğlu bile kafirlerden oluyor. Lut Peygamberin yaşadığı belde Allah tarafından helak edilmek istendiğinde bir evden başka mü'min olan kimse bulunmuyor. Yeryüzünde istikbar edip, halkı kendilerine kul yapan Fir'avunun kavmi arasında imanını gizleyen bir insandan başka mü'min bulunmuyor. Yakup Peygamberin oğulları kendilerini güçlü gördüklerinde küçük kardeşleri Hz. Yusuf'un babalarına daha sevimli olmasını çekemeyerek hiç bir suçu olmadan O'na karşı tuzak hazırlıyorlar. Allah-u Teala Beni İsrail'i Hz. Musa'nın eliyle kurtarıp denizi onların geçmesi için ikiye yardı ve düşmanları olan Firavun'u orada boğup helak etti. Ama bütün bu mucizelere şahit olan Beni ısrail denizden yeni çıkmış olmalarına rağmen, putlara tapan

-------------------------

ı - Taberi'nin yazdığı "Er Riyaz'uz Nezire Fi Menakib-il Aşere, Bab-u F ezail-i Ali ibn-i Ebi Talib."

KUR'AN'DA Hz. ALİ'NİN VELAYETİ. . . 1167

bir kavmi görünce Hz. Musa'ya "Onların taptaklan putlar gibi bize de tapmamız için putlar karar kıl" dediler. Hz. Musa (a.s) onlara "Siz cahil bir kavimsiniz" diye cevap verdi. Hz. Musa Rabbiyle görüşmeye gidince kardeşi Hz. Harun'u onlara önderlik yapmak üzere kendi yerine tayin etti. Fakat onlar onun aleyhine komplolar düzenleyip onu öldürmeye yetiniyorlar; Allah'a karşı kafir olup buzağıya tapıyorlar ve sonraları bir çok Peygamberi öldürüyodar. Bu konuda Allah-u Teala Bakara suresinin 87. ayetinde Beni İsrail'e hitaben şöyle buyuruyor.


        "Nefsinizin hoşlanmadığı bir emirle peygamber geldimi demek ululanmak isteyeceksiniz kiminiz onları yalanliyacak kiminin öldürecek ha."

        Yahudi ve Hristıyanlar Hz. lsa'yı çarmıha gerip öldürmek komplosuna teşebbüs ediyorlar.

        Müslümanlara gelince, ümmet-i Islam'dan sayılanlar Hz. Resuluılah (s.a.a)'ın çiçeği ve cennet gençlerinin efendisi olan Hz. İmam Hüseyin ile yetmiş iki kişilik ashabını katletmek için bir ordu hazırlayıp Kerbela'da ResuluIlah (s.a.a)ın Ehl-i Beyt'in muhasara etti ve Hz. Huseyin ile bütün ashabını, (süt emen çocuğu na kadar) kılıçlarıyla parça-parça ettiler.

        Bütün bunlar dikkate alınırsa acaba hilafet hususunda cereyan eden olaylarda garipsenecek bir yön kalır mı? Oysa

168 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

        Resuluılah (s.a.a)ın kendisi ümmeti hakkında buyurmuştu ki:


       "Çok geçmeden kendinizden önce geçen ümmetierin sünnetlerini karış-karış va adım-adım takip edeceksiniz; hatta eğer onlar ceylan yuvasına bile girmiş olsalar siz de o yuvaya gireceksiniz."

        Resulullah'a "Geçmiş ümmetierden Yahudilerle Hris'tıyanları mı kastediyorsunuz?" diye sorduklarında da buyurmuştu ki:

        "Onlar değilde, kim olacak."

        Bunda garipsenecek bir yön mü vardır? Oysa Buhari ve Müslim'in sahihlerinde de yeraldığı üzere Resulullah buyurmuştur ki:


        "Ashabım kıyamet günü sol tarafa doğru götürülecektir. O zaman ~n "Nereye?" diye soracağım. "Andolsun Allah'a ateşe" diye cevap verilecek. O zaman ben "Ey Rabb'im, bunlar benim ashabımdır" diyeceğim. "Bunların senden sonra ne yaptıklarını (ne bid'atler

KUR' AN'DA Hz. ALİ'NİN VELA vETİ. . . i 169

"Bunların senden sonra ne yaptıklarım (ne bid'atler çıkardığına) sen bilmiyorsun" diye cevap verilecektir. O zaman ben, "Benden sonra (abitlerini) değiştirenlere yazıklar olsun" diyeceğim. Onlardan, sürüden kopup kaybolan deve misali ancak bir kaç tanesi kurtulacaktır."(1)

        Bunun ilginç bir yanı var mıdır? Halbu ki Resuluılah (s.a.a) buyurmuştur ki:



        "Yakında ümmetim yetmiş üç fırkaya bölünecektir; onların bir fırkasından başka hepsi ce hen nem e gidecektir."(2)

        Kalplerdekini hakkıyla bilen Allah-u Teâlâ buyurmuştur ki:


        "Sen ne kadar üzerine düşersen düş, gene de insanların çoğu imana gelmez."

                                                                                                                             Yusuf/l03


-------------------------
1 - Sahih-i Buhari, c.7, s209 ve Sahih-i Müslim, "Bab'ul Havz.'.
2 - Sünen-i ibn-i Mâce, "Kitab'ul Fiten" c.2, hadisin numarası 3993 - Müsned-i Ahmed, c.3, s.120 - Sünen-i Tirmizi, "Kitab'ul İman".

170 / DOĞRULAR LA BİRLİKTE

       "Hayır, o gerçek olan kur'an'la gelmiştir onlara, fakat çoğu gerçeği istemez."

                                                                                                                Mü'minun / 170


      "Gerçekten de size hakkı getirdik ama çoğunuz hakkı istemiyorsunuz."

                                                                                                                   Zuhruf/78


       "Bilin ki Allah'ın vaadi, hiç şüphe yok gerçektir, fakat çokları bilmez."

                                                                                                                     Yunus/55


       "Onlar sizi dilleriyle razı etmeğe çalışıyorlar; ama kalpleri bunu reddediyor; onların çoğu da fasıktırlar."
                                                                                                                       " Tevbe/8


        "Allah insanlara lutüf ve ihsanda bulunuyor; fakat onların çoğu şükretmez."

                                                                                                                          Yunus/60

KUR'AN'DA HZ ALİ'NİN VELAYE1İ . . / 171


      "Onlar Allah'ın nimetlerini bildikten sonra onu inkar ederler; çoğu da kafirdirler."

                                                                                                                        Nahl / 83


        "Ve andolsun ki biz onu, (suyu) bulundukları yerlere akıttık düşünüp ibret alsınlar diye, fakat insanların çoğu, ibret almaya yanaşmadı, nankör olup gitti."

                                                                                                                         Furkan/50


        "Allah'a inananlarm çoğu şirk koşarlar."

                                                                                                                         Yusuf / l06


       "Oysa onların çoğu hakkı bilmezler de yüz çevirip giderler."

                                                                                                                         Enbiya / 24



172 / DOĞRULARLA BİRLİKTE

        "Acaba bu sözden mi şaşkınlığa düşüyorsunuz gülüyor da ağlamıyorsunuz? Oysa siz ganet içerisindesiniz."

                                                                                                                                Necm/59